“Ik had het gevoel dat ik altijd moest blijven lachen”

Hanne schetst hoe intens het leven in K3 soms is. Ze vertelt dat ze lange tijd dacht dat ze overal vrolijk moest zijn, ook wanneer ze dat helemaal niet voelde. “Ik had het gevoel dat ik altijd en overal ‘aan’ moest staan,” zegt ze. Waar ze ook kwam, hoe ze zich ook voelde: er werd van haar verwacht dat ze straalde.

Dat gevoel begon haar zwaar te wegen. Ze vroeg zich steeds vaker af wanneer ze nog gewoon zichzelf mocht zijn. “Ik voelde me schuldig als ik niet altijd lachte naar mensen,” legt ze uit. Als ze even geen energie had, kreeg ze al snel opmerkingen dat ze ‘naast haar schoenen liep’. Dat raakte haar harder dan kijkers beseffen.

“Ik ga zeker regelmatig naar de psycholoog”

Op een bepaald moment kon ze die druk niet meer wegduwen. Hanne vertelt dat ze bewust besloot om hulp te zoeken. “Ik ga zeker regelmatig naar de psycholoog,” onthult ze.

Door dat gesprekstraject ontdekte ze dat haar schuldgevoel onterecht was, en dat niemand van haar mag verwachten dat ze 24 uur per dag een glimlach opzet. “We waren zo jong en je wil voor iedereen goed doen,” blikt ze terug. Dat goed willen doen, werd precies haar valkuil.

Moederschap bracht een keerpunt

Intussen gaat het beter met Hanne. Ze zegt dat ouder worden, en vooral moeder worden, haar perspectief heeft veranderd. Ze leerde dat niet alles perfect hoeft te zijn en dat ze niet altijd voor iedereen klaar kan staan. “Door ouder te worden en nu ik ook moeder ben, kan je zulke dingen relativeren,” vertelt ze.

Het besef dat ze niet iedereen gelukkig hoeft te maken, bracht haar meer rust én meer ruimte om zichzelf te zijn binnen K3.

Eerlijke woorden die blijven hangen

Hanne toont in dit gesprek een zeldzaam kwetsbare kant. Het is een herinnering dat achter de glitter en hits ook echte mensen staan, met twijfels, grenzen en momenten waarop ze even moeten stilstaan. Haar openheid maakt de drempel om over mentale druk te praten kleiner — voor zichzelf én voor wie kijkt.