Diagnose kwam als een mokerslag

In augustus had niemand in de familie door dat er iets mis was. Geert Versnick had wat klachten gekregen en liet zich opnieuw scannen, zoals hij elk jaar deed sinds hij gestopt was met roken. Toen bleek dat er “vlekjes” zichtbaar waren. Voor Lauren en haar familie kwam dat nieuws totaal onverwacht. “Een maand eerder waren we nog samen in Zuid-Frankrijk. We merkten helemaal niets aan hem”, vertelt Lauren.

Pas later werd duidelijk dat het om uitgezaaide longvlieskanker ging, een diagnose die meteen extreem ernstig bleek. Tussen die vaststelling en zijn overlijden zaten amper negen weken.

Hoe haar vader ermee omging

Volgens Lauren was haar vader nooit boos om zijn lot. Niet in de zin van: waarom ik? Dat vond zij net zo indrukwekkend. “Papa heeft ons altijd geleerd dat het geen zin heeft energie te steken in iets wat je toch niet kan veranderen”, zegt ze.

Zelf kon ze dat veel moeilijker. “Ik ben boos geweest, ja. Hoe kan dat nu? Dat is toch niet eerlijk?” Die woorden, zegt ze, kwamen recht uit de buik. Haar vader bleef in die periode vooral rustig, vastberaden zelfs. Voor iedereen in de familie werd dat een houvast, al wisten ze dat de tijd heel kort zou zijn.

Een afscheid dat veel te snel kwam

Op 8 november overleed Geert Versnick, amper twee maanden nadat hij ziek werd. Vandaag wordt hij begraven. Lauren beseft dat het gemis bijzonder groot wordt. “We gaan papa nog zo hard nodig hebben”, getuigt ze.

Het plotse en snelle verloop maakt het afscheid zwaar, maar ze probeert vooral vast te houden aan de manier waarop haar vader in het leven stond: mild, verstandig en zonder energie te verspillen aan wat niet te veranderen valt. Een gedachte die haar nu moet helpen om verder te gaan.