“Toen ik twintig was, was dat ondenkbaar”

Luc Appermont geeft toe dat hij het bijzonder vindt dat twee mensen van hetzelfde geslacht vandaag kunnen trouwen. Hij benadrukt dat dit vroeger totaal niet aan de orde was. Op jonge leeftijd kon hij zich zo’n toekomst zelfs niet voorstellen.

Ondanks die grote vooruitgang blijft het voor Luc wennen. De manier waarop hij zijn relatie benoemt, toont hoe diep zijn generatie is gevormd.

“Ik vind het moeilijk om hem mijn man te noemen”

Hij vertelt dat hij niet snel zal zeggen dat Bart zijn man is. Volgens hem komt dat omdat hij uit een tijd komt waarin openlijk praten over zo’n relatie niet vanzelfsprekend was. Het zit diep ingebakken en hij voelt geen nood om het te benoemen.

Luc geniet van zijn huwelijk, maar wil er niet mee uitpakken. Voor hem hoeft dat niet. Hij houdt het liever rustig en bescheiden.

Genieten zonder veel woorden

Op reis durft hij wel eens een kus te geven bij een mooie zonsondergang. Dat zijn momenten die hij koestert. Maar verder blijft hij discreet. Hij legt uit dat hij en Bart leven volgens het principe: “Doe maar gewoon, dat is al zot genoeg.”

Het zijn vooral die kleine dingen die voor hen tellen. Geen groot vertoon, wel warme verbondenheid.

Huwelijk zonder etalage

Luc zegt dat hij heel blij is dat hij met Bart kan en mag trouwen. Hij staat volledig achter hun relatie. Maar hij voelt geen behoefte om publiek te tonen hoe dat eruitziet. Zijn woorden tonen een mix van dankbaarheid en terughoudendheid.

De openheid waarmee hij dat vertelt, maakt duidelijk dat het voor hem geen kwestie is van schaamte, maar van hoe hij is opgegroeid.