Peter Rouffaer werd intussen ontslagen uit het ziekenhuis, waar hij drie weken heeft gevochten voor zijn leven. “Ik heb al heel wat stormen meegemaakt, maar deze was toch wel de zwaarste”, zegt hij in Dag Alllemaal. “En dan heb ik nog het geluk gehad dat ze mij niet in een kunstmatige coma hebben moeten brengen.”

“Maar ik ben wel drie dagen compleet van de wereld weg geweest. Ik kon niet meer ademen, het voelde de hele tijd alsof ik ging stikken. Toen dacht ik: ‘Breng me in coma, want ik kan dit niet meer aan’.”

"Het is stíkken"

“Je kan dat moeilijk uitleggen aan iemand die dit niet heeft meegemaakt. En dat is net het grote probleem. Veel mensen, vooral jongeren, denken dat dit een ziekte van niks is. Maar dat is het níet. Stikken is het ergste wat je kan meemaken.”

"Ik kreeg veel medicatie om mijn longen weer aan het werk te krijgen en ofwel slaat die aan, ofwel sterf je. Veel jongeren denken dat het hen niet zal overkomen, maar vergis je niet: er zijn jonge, sterke mensen gestorven op de afdeling waar ik lag."

Peter raakte waarschijnlijk besmet via zijn vrouw, die huisarts is. “Zij werd als eerste ziek, ik een paar dagen nadien. Toen ik 39 graden koorts had, ging ik naar het ziekenhuis. Ik testte positief op het virus, maar werd terug naar huis gestuurd omdat ik slechts milde symptomen vertoonde.”

Op sterven na dood

Maar de ziekte bleef niet mild voor hem. “Enkele dagen later keerde ik terug. Aan de ingang van het ziekenhuis moest ik afscheid nemen van mijn vrouw. Zij mocht niet mee naar binnen. Dat was heel moeilijk.”

“Mijn vrouw heeft thuis moeten uitzieken, helemaal alleen, terwijl ik op sterven na dood in het ziekenhuis lag. Het was de hel. Op zeker moment zei ik tegen de verplegers: ‘Het is zover, ik vertrek.’"

"Mijzelf verzorgen, eten: dat ging niet meer. Ik kreeg liefst twaalf dagen sondevoeding. En mijn eerste yoghurtje daarna heb ik met hulp moeten opeten. Alleen lukte het niet. De ravage was enorm.”

Opnieuw leren stappen

Peter is in twee weken 16 kilogram vermagerd. “Ik had geen enkele spier meer en kon amper vijf meter stappen, en dan nog met de hulp van de verpleging. Toen ik eindelijk naar huis mocht, was ik zó blij om mijn vrouw terug te zien. Wij dachten dat we elkaar kwijt waren.”

Er wacht Peter nog een lange revalidatie. “Het zal zeker drie maanden duren voor ik weer op mijn positieven ben. Ik moet goed en evenwichtig eten, en mijn conditie rustig weer opbouwen. Ik moet ook weer leren stappen. Nu schuifel ik rond, leunend op mijn vrouw. Gelukkig krijgen wij veel steun van onze kinderen, familie en vrienden.”