"Of ik bang ben? Ik voel mee met iedereen die getroffen wordt, want dat is echt beangstigend. Maar ik heb op gezondheidsvlak al wat meegemaakt. Ik heb kinderverlamming gehad, ben op mijn achttiende opnieuw verlamd geraakt en ik ben een astmalijder", vertelt Jo Leemans.

"In het rusthuis zijn nog geen besmettingen. Er wordt niet meer gezamenlijk gegeten in de refter en dat is wel jammer. Ik mis de sociale contacten. Mijn beste vriend was mijn schoonzoon. Helaas is Stan enkele maanden geleden overleden en dat heeft me zwaar getroffen. Hij kwam iedere dag langs. Met mijn dochter bel ik nu tot drie keer per dag. We moeten het leven nemen zoals het zich aandient. Wat zijn moet, dat zal zo zijn. Je moet positief blijven. Het zal voorbijgaan en dan wil ik er ook nog zijn."