“Toen is het even heel donker geworden”, vertelt Bart Peeters in HUMO. “In datzelfde jaar hebben Anneke en ik ook een kindje verloren. Het werd geboren, maar bleek niet levensvatbaar. Het was te veel: plots waren mijn vleugels gebroken.”

“De mensen die van me houden, hadden dat ook zien aankomen: de crash was onafwendbaar. Misschien ben ik iets te gevoelig voor dit leven, mijn antenne ontvangt veel frequenties. Ik heb evenveel talent voor vrolijkheid als voor verdriet. En als er dan zulke dramatische dingen gebeuren, dan val ik.”

“Eigenlijk is dat toch logisch, niet? Ik zou het heel gek vinden als een mens als ik nooit donkere gedachten zou hebben. Ik herken mezelf niet in het beeld van de eeuwig vrolijke vlinder. Oprecht geluk kan alleen bestaan als er ook oprecht verdriet is.”