Maaike Cafmeyer heeft openhartigheid gepraat over haar eigen verlegenheid tijdens een gastoptreden bij Radio 1.

In het programma 'De Wereld van Sofie' sprak ze openlijk over haar worsteling met extreme verlegenheid.

Cafmeyer onthulde dat ze, net als ongeveer 15 procent van de bevolking, vroeger ook verlegen was.

"Ik was altijd het meisje dat zich op de achtergrond hield", getuigde de actrice tijdens het radiointerview. "Ik had wel vriendinnen, maar durfde vaak mijn mening niet te uiten."
(Lees verder onder de foto)

"Ik bevond me vaak aan de rand van de klas." Bovendien had haar zus precies hetzelfde probleem.

"We hingen altijd aan de rok van onze moeder. Eentje links en eentje rechts."

"Als iemand ons iets vroeg, keken we altijd eerst naar onze mama om te controleren wat we moesten antwoorden", herinnerde Cafmeyer zich.

Een andere uitdaging voor haar was dat ze snel rood werd. "Ik werd al rood bij het minste en ik vond het heel vervelend, omdat je hiermee veel van jezelf verraadt."

"Het schijnt dat dit erfelijk is, mijn vader had er ook last van", vervolgde de West-Vlaamse actrice.

"Verlegenheid is een vernietigend gevoel. Het maakte me ongelukkig, omdat het me vaak belemmerde."
(Lees verder onder de foto)

"Daarom koos ik er vaak voor om niet te spreken en boeken te lezen", vertelt Cafmeyer openhartig.

Uiteindelijk bleek deelname aan een zangwedstrijd een keerpunt voor haar. "Ik ging er met lood in mijn schoenen naartoe."

"Het was bijna onmogelijk om mezelf op dat podium te krijgen. Maar terwijl ik stond te zingen, voelde ik een rust en kalmte over me heen komen", herinnerde Cafmeyer zich levendig.

"Het voelde alsof ik zweefde. En later, toen ik een gedicht mocht voordragen in de klas, ontdekte ik dat het ook bevrijdend kon zijn om anderen aan het lachen te maken."

"Al mijn onzekerheid, angst en alles wat met mijn identiteit te maken had, verdween op dat moment".

Maar ook naakt poseren heeft Cafmeyer geholpen om haar verlegenheid te overwinnen: "Een vriendin stelde voor dat ik naakt zou poseren voor studenten van de kunstschool Sint-Lucas."

"Zij keken naar mij als een soort verhoudingspatroon: ze waren geïnteresseerd in de verhoudingen van mijn lichaam, zoals de verhoudingen tussen mijn schouders en mijn knieën."

"Het was erg ongemakkelijk, maar het heeft me geholpen. Ik voelde me bevrijd en niet langer bekeken."