“Je kan je hier onmogelijk op voorbereiden”, blikt Hilde Crevits in Nina terug op die vreselijke periode. “Toen het verdict viel kon ik niet meer helder denken. Bryan was op dat moment 24.”

“Hij werd behandeld en is gelukkig hersteld. Zijn ziekte heeft ons gezin veel hechter gemaakt. We hebben in die periode ook veel gelachen. Als de donkerte aanwezig is in je gezin, moet je zorgen dat er licht komt.”

“We hebben nog nooit zoveel gepraat over ons verdriet als toen. Men zei wel dat ‘het goed behandelbaar was’, maar toch. Er is altijd die angst. Hij is sindsdien erg begaan met zijn gezondheid.”

“Het leven schonk hem en zijn vrouw intussen een cadeau: zijn dochter Estée. In die jaren liggen verdriet en geluk dicht bij elkaar. Maar de nonchalance over het leven is weg, voorgoed. Mijn ouders en schoonouders hebben kanker gehad, maar niets is zo erg dan je eigen kind dat kanker heeft.”