“Qua spelen of eens snoepen, daar ben ik redelijk los in. Maar wat beleefd zijn betreft, sta ik op m’n strepen. ‘Dank u’ is niet genoeg, het is ‘dank u, mama’. Thuis, als ze alleen zijn, durven ze het op dat vlak uithangen.”

“Ik heb vrolijke kinderen, losse karakters, maar ’t zijn bij momenten plantrekkers en ik moet erop letten dat ze geen té grote mond opzetten. Ze zijn erg aanwezig, maar zeker geen monsters. Als ze met mij weggaan, zijn ze altijd vriendelijk. Ik ben ook zo opgevoed.”

Annelien herinnert zich nog een veelzeggende anekdote. “Ik ben op Chiro-kamp ooit uitgeroepen tot ‘Meest beleefde kind’. Een prijs die ze voor mij in ’t leven hadden geroepen. Wat moest ik daar mee: fier zijn of me een seut voelen? Mama was trots, haar werk had geloond. Ik geef mijn kroost nu dezelfde waarden mee.”