“Het was superzielig. Ze zei dat het niet meer gaat”, vertelt Sam De Bruyn. “Ze heeft al weken geen enkel menselijk contact meer gehad. De enige personen die ze ziet zijn verpleegsters met mondmaskers voor het gezicht en handschoenen aan. Zij kunnen ook niet even blijven voor een babbeltje.”

“Voor de rest mag mijn oma geen contact hebben met mensen op haar gang. Er zijn geen gezamenlijke activiteiten meer, ze eten niet meer met anderen, en ze mag van niemand bezoek krijgen.”

“Ik probeerde haar moed in te praten. Ik zei: ‘Oma, nog even op je tanden bijten en we zijn erdoor’, maar ze antwoordde heel rustig en serieus dat ze heel deze crisis voor zichzelf nog een pak erger vindt dan de oorlog. ‘Toen kropen we in de schuilkelder als er gevaar was, en nadien konden we gewoon weer spelen. Nu kan dat niet’, zei ze."

“Vandaag kan ze niet uit haar schuilkelder komen, zei mijn oma. En vandaag heeft ze geen familie of vrienden om samen mee te schuilen. Daarom wil ik graag het zorgpersoneel in woonzorgcentra bedanken. Die mensen zijn soms het enige lichtpuntje voor al de mensen die daar wonen.”

Sam sloot af met een warme oproep aan iedereen waarvan de ouders of grootouders in een rusthuis verblijven. “Bel hen eens op”, zei hij. “Dat kost een halfuurtje van je tijd, en ze zijn daar zo onnoemelijk dankbaar voor.”