Het presenteren was voor Kamal niet zo simpel. “Als presentator moest ik leren om niet heel de tijd zelf te willen scoren”, luidt het bij Kamal in Primo. “Voor een stand-upcomedian is dat niet vanzelfsprekend. Ik moest ook op mijn taal letten en mijn Marokkaans - Antwerps er wat uit krijgen. Je verwacht dat niet van mij, maar ik ben een perfectionist. Ik ben dus meteen aan de slag gegaan.”

En zo gaat het snel voor Kamal. “Vijf jaar geleden droomde ik er zelfs niet van op een podium te staan als komiek. Ik ben er bijna toevallig in gerold en plots had ik zestig voorstellingen van mijn show. En nu ook een eigen tv-programma, nee, dat had ik niet zien aankomen. Het omgekeerde zou trouwens ontzettend arrogant zijn.”

De stand-upcomedian toont zich heel gedreven. “Toen ik twintig was en aan de universiteit zat, dacht ik dat ik jong zou sterven. Ouder dan dertig zal ik niet worden, dacht ik. Dat was niet onredelijk, hoor. Ik was toen 200 kilo zwaar en dat is ongeveer de levensverwachting voor iemand van dat gewicht.”

“Ik wilde niet als dertigjarige sterven. Toen heb ik me voorgenomen dat ik zoveel mogelijk zou doen in mijn korte bestaan, dat mensen na mijn dood zouden zeggen dat ik rijkelijk leven heb gehad. En door af te vallen, heb ik meer energie gekregen. Alles wat ik mag doen, geeft mij voldoening en plezier. Het voelt nooit als werken aan. Administratie bijhouden, dat is werken. Al de rest is zalig.”