“Ik heb haar nog nooit in levende lijve gezien”

Amber vertelt dat ze soms met ongeloof naar de situatie kijkt. “Het kan toch niet zijn dat ik mijn schoonmoeder nog niet in levende lijve gezien heb?” zegt ze. De uitspraak klinkt niet boos, wel oprecht teleurgesteld. Ze benadrukt dat ze geen conflict zoekt en niemand met de vinger wijst.

“Ik heb zoveel respect voor haar. Ik kijk naar haar op. Ik wil een brug bouwen tussen ons, niet blijven hangen in het verleden. Er zijn geen slachtoffers of daders in dit verhaal,” legt ze uit.

“Ik zou haar met open armen ontvangen”

Amber vertelt dat ze Wendy graag wil leren kennen, zonder verwijten of voorwaarden. “Misschien ben ik te naïef, maar ik wil iedereen graag leren kennen. Ik zou hen met open armen ontvangen.”

Ze fantaseert zelfs over kleine, eenvoudige momenten die ze graag met Wendy zou delen. “Wendy denkt stilaan aan haar pensioen, hoe mooi zou het zijn om samen tijd door te brengen? Of gewoon samen een glühwein drinken op de kerstmarkt en elkaar een knuffel geven.”

Amber voegt er met een glimlach aan toe dat Wendy altijd welkom is in haar salon. “Of dat Wendy eens naar mijn salon komt voor een gelaatsbehandeling? Alleen Dylan en ik hebben de allerbeste toestellen!”

Lees ook: Dylan neemt belangrijk besluit over band met zijn moeder

Dylan hunkert naar een beetje steun

Het doet Amber pijn dat Dylan ook worstelt met de afstand. “Ik lig daar soms wakker van. En Dylan ook.”

Hij verlangt volgens haar niet naar grote gebaren, wel naar warmte. “Hij wil alleen maar een beetje liefde voelen, een beetje steun. Elke zoon heeft daar toch nood aan?” zegt ze.

Een oproep die blijft hangen

Amber spreekt met respect, zonder drama, maar met een duidelijk verlangen: een eerste ontmoeting, een gesprek, een simpel begin. Haar boodschap is geen aanval, maar een uitgestoken hand. Of Wendy daarop ingaat, blijft voorlopig onduidelijk. Maar Amber maakt alvast één iets duidelijk: “Kan toch zo niet zijn.”