Kristel Verbeke beleefde absoluut geen onbezorgde jeugd. Lang wilde ze er niet over praten. In Humo vertelt ze openhartig over die periode. “Ik was altijd bang dat mijn verhaal een weerslag zou hebben op de groep. Als je iets deelt van jezelf waar je niet trots op bent, dan moet je stevig genoeg in je schoenen staan. Ik had dat gevoel lang niet.”

“Ik ben ook heel bewust weggegaan uit Hamme, waar ik ben opgegroeid. Er waren te veel herinneringen aan wie ik toen was, de situatie waarin ik leefde én de veroordelende blikken van de mensen.” De miserie begon naar eigen zeggen haar ouders scheidden. “In die periode ben ik ook mijn beide zussen verloren in een verkeersongeluk en aan een CO-vergiftiging.”

Kristel woonde bij haar vader die werkte als vrachtwagenchauffeur en verzorgde als 12-jarige het huishouden. “Ik herinner me het als een tijd van alleen zijn en plantrekkerij. Ik kan me niet voorstellen dat mijn eigen dochters zo’n leven zouden leiden. Anderzijds ben ik trots dat ik heb standgehouden.”

Die nare periode probeert ze nu achter zich te laten, maar toch laat het zijn sporen na. “Honger of spaghetti met bruine suiker: dat is niet erg. Maar voelen dat mensen op je neerkijken, en altijd met een vuile, stinkende jas moeten rondlopen: dát is hard. Ik vind het heel erg dat mensen vandaag in zulke situaties zitten. En dat ze geen keuze hebben: je kan er niet zomaar uit.”