“Wat weinig mensen weten is dat Tien Om Te Zien een smeltkroes was van artiesten, zangers, componisten, muzikanten en platenmaatschappijen”, legt Jo met de Banjo uit.

“Die kwamen elkaar daar tegen waardoor er een soort kruisbestuiving gebeurde van creativiteit. Wat daar destijds allemaal aan wonderlijke dingen is uitgekomen, dat zijn we kwijt. Dat is jammer.” 

‘“Artiesten hebben door het programma ook leren optreden. De hele dag werd er gerepeteerd. Elke artiest bracht zijn nummer 2 of 3 keer tot zijn act helemaal goed zat.’”

‘Dan was er de generale repetitie met publiek en tenslotte was er de hoofdopname voor de Tien Om Te Zien uitzending van die week. De ervaring die artiesten konden opbouwen was enorm. ‘

Live zingen

‘Natuurlijk wilden artiesten het liefst live zingen en spelen, maar voor televisie kregen ze maar één kans om het goed op te nemen. Het was dus veiliger om te playbacken. De massa mensen die rond het podium stonden was ook niet ideaal. Het was geen concertzaal.” 

“We vonden vaak tussenvormen om de zanger of zangeres bijvoorbeeld in het refrein toch te laten meezingen of om iets te zeggen tegen het publiek, die souplesse was er wel.” 

“Je mag niet vergeten dat die artiesten er soms in de studio 2 of 3 dagen over deden om het nummer op te nemen. Dus een nummer bij Tien Om Te Zien tussen al de collega’s live brengen was eigenlijk levensgevaarlijk.”