“Hoe vaak heb ik niet gezien hoe hard mijn opa in de war was of gefrustreerd raakte omdat hij dingen niet meer kon... Da’s heel confronterend. Op een gegeven moment kon hij zelfs niet meer praten, hij kon dus zelf niet meer zeggen wat hem dwarszat”, vertelt Hanne Verbruggen in Dag Allemaal.

Die aftakeling zien was erg moeilijk voor haar als kind. “Ik heb veel gehuild, ja. Ik vond het heel raar dat opa op een gegeven moment vroeg wie ik was. Dat komt zwaar binnen, hoor. Dat was echt pijnlijk. Ik was zijn kleinkind, ik keek zo hard uit naar dat bezoek en ineens kende hij mij niet meer.”

“Op een gegeven moment ging het echt niet meer en moest hij naar een rusthuis. Dat is zijn dood geworden. Mijn opa zag het niet meer zitten, en raakte zo gefrustreerd dat hij echt onhandelbaar werd en ze hem moesten vastbinden met riemen. Dan riep ik: ‘Laat hem toch met rust, dat is mijn opa!’ Hij wist op het einde ook niet meer hoe hij moest eten. Dat was heel erg.”