“Daar zit je dan met je honderdduizenden volgers. Je tienduizenden likes. Toch voelt het maar alleen”, aldus Fabrizio. Hij voelt zich eenzaam. “Iedereen kent je, of denkt je te kennen. Velen willen in je schoenen staan. Anderen verafschuwen je. Ze zien de hoogtepunten, kicken op de dieptepunten. Velen kijken naar je op en gunnen je de wereld terwijl anderen niet kunnen wachten op het moment dat je een misstap begaat.”

Hij duwt ook onbewust zijn vrienden weg. “De mensen die het dichtst bij je staan beschouw je als vanzelfsprekend en ook die connectie verdwijnt geleidelijk aan terwijl je streeft naar onbelangrijke materiële dingen die niks bijdragen aan je eigen geluk. Je duwt ze onbewust verder en verder van je weg. ‘Geen tijd’, ‘ik ben druk’. ‘sorry helemaal vergeten’ ... Tot het punt dat je alles dreigt te verliezen.”

“Een evenwicht zoeken leek nog nooit zo moeilijk, maar diep vanbinnen weet ik dat dit gewoon een storm is waar ik doorheen moet”, besluit hij.