Thomas legt bij Maarten en Dorothee uit hoe het allemaal begon. “Ik had last van een black-out. Ik wist wel hoe ik een sleutel in het slot van de deur moest steken en dan moest draaien, maar dat lukte niet meer. Ik verkrampte helemaal.”

“Ik heb dat nog eens meegemaakt op de parking van het werk dat ik moeilijk kon parkeren. Op 28 april van dit jaar heb ik dan het verdict gekregen dat ik een hersentumor heb.”

“Als je zoiets hoort van de chirurg, dat is waanzin. Gelukkig stond mijn lief buiten want er was corona. We mochten niet samen binnen.”

“Op 22 mei ben ik goed geopereerd. Het was goedaardig. Ik heb een hele tijd moeten recupereren. Op 16 juni is dat opnieuw beginnen te infecteren. Ik kreeg ‘s morgens te horen dat ik ‘s avonds opnieuw binnen moest. Ze hebben toen een stuk van mijn schedel weggenomen. Er is nu letterlijk een hoek af.”

“We zitten nu in dit verhaal. Later op het jaar moet ik opnieuw onder het mes voor een schedelprothese. Ik heb last van nog wat kwaaltjes. Zo ben ik snel duizelig en mijn evenwicht kan wegvallen. Ik ben klaar om er weer eventjes in te vliegen tot die laatste operatie er weer is.”