Karen Damen kan zich herinneren dat ze als kind haar kleurpotloden en stiften altijd op de 'correcte' manier in het doosje wou: in de juiste volgorde qua kleur en met de letters naar voor. "Als dat niet zo was, werd ik onrustig", geeft Karen toe bij Radio 2.

Als volwassene in de horeca vertaalde die dwang zich naar glazen schikken met labels naar voor en rijen van evenveel glazen. Nu merkt ze dat ze er nog steeds last van heeft: in de frigo is ze uren bezig met blikjes klasseren en in de supermarkt durft ze weleens dingen verplaatsen naargelang gewicht.

"Er zijn momenten waarop mijn hoofd ontploft. Ik ben dan constant bezig met onbelangrijke handelingen", zegt Karen. "Ik weet dat het grappig en onnozel klinkt en zolang het je leven niet beheerst, is dat nog oké. Maar als je daardoor bijvoorbeeld echt te laat begint te komen, moet je er wel iets aan doen."

Volgens Karen gaan haar dwanggevoelens momenteel niet te ver, maar ze geeft wel toe er over te praten met haar dokter en angsttherapeut. "Als een nette frigo of een gesorteerde bestekschuif mij gelukkig maakt, mag ik dat van mijn therapeut vooral blijven doen", kreeg ze te horen.