“Ik leef wel met een onbetrouwbaar lichaam, en dus bel ik de Katrientjes, mijn kankercoaches in het ziekenhuis. Melanoom-hypochondrie. Als het woord nog niet bestaat, heb ik het uitgevonden”, schrijft Goedele Liekens in haar column in Het Laatste Nieuws. 

“Alles wat je voelt, is een tumor. Zo groot als een mandarijn. Of uitzaaiingen. Als een druiventros, om in de afdeling fruit te blijven. 25 druiven mét pitten zitten verdeeld onder mijn schedelpan. Het zijn kleine druifjes, maar ik voel ze duidelijk priemen. “

“Ik ben het beu om steeds uitgeput te zijn. Om na elke inspanning twee uur te moeten zetelplakken. Kan het een beetje vooruitgaan, ja? Dat maakt me geen sterke vrouw, maar wel levenslustig. Met volle angst vooruit.”