“Wauw Antwerpen”, steekt Eline De Munck van wal. “Ik schaam me diep voor het degoutant onverdraagzame gedrag dat ik net weer moest meemaken op straat.”

“Het is groen. Ik moet naar links op het kruispunt maar daar is het file. Ik kan dus niet indraaien.”

“Achter mij beginnen te tuuten, handgebaren te maken, te schelden,..Ik rij dus toch door in de hoop dat het vooruit zal gaan.”

“Dit is helaas niet het geval en ik sta stil. Half op het baanvak van de tegenliggers.”

“Daar wordt het opnieuw groen. En opnieuw beginnen er auto’s langs twee kanten te toeteren. Ik hoor mensen schelden tot in mijn wagen en ik krijg bijna schrik dat er uitgestapt zal worden om me een lesje te leren.”

En nog was het niet voorbij voor Eline. “De voetgangers die het kruispunt wilden oversteken deden ook lustig mee.”

“Twee ‘schattige’ bejaarde vrouwtjes schepten groot plezier in de brute chaos. En geloof me, ik ben echt wel wat gewend en allesbehalve een seut.”

“Maar ik ben het zo beu dat mensen zo gemeen zijn naar anderen. Leert de huidige tijdsgeest ons dan niets?”

“Iedereen wil verdraagzaamheid. Maar dat begint jezelf en bij de kleine, alledaagse dingen.”