“Ze is 82 jaar en ik moet haar nu gaan bezoeken zoals een dier in de dierentuin”, legt Bart De wever uit in Het Laatste Nieuws. “Dat maakt mij ongelukkig.”

“Eind 2019 merkten we op dat ze achteruitging en dat haar kortetermijngeheugen verdween. Bleek dat ze de ziekte van Alzheimer had. Het samenleven werd gradueel moeilijker en de zorgbehoefte steeds groter.” 

“Co-houser zijn is één ding, mantelzorger een ander. Toen ze op een zeker ogenblik begon te hyperventileren, hebben we haar naar het ziekenhuis gebracht. Daar hebben de dokters in onze plaats beslist dat ze beter niet meer naar huis kwam.”

“Ze is dan recht naar een woonzorgcentrum gegaan. Mijn moeder heeft me dat echt verweten. Ze zei: 'Nu heb je me hier opgesloten.' Dat komt aan. Je zegt dan: 'Maar néé, moeder. We gaan nog van alles doen samen.'” 

“Maar dan komt ineens die coronacrisis en zit ze effectief opgesloten. Soms zien we elkaar aan het tuintje van het rusthuis. Dan geef ik haar pralines met een lange stok waar een haak aan hangt. “