Monique is onlangs 76 jaar geworden. Niemand had zich kunnen inbeelden dat ze haar verjaardag in het ziekenhuis zou moeten vieren. “Maar kom, ik ben er nog, hé”, zegt Monique dapper in Dag Allemaal.

Er werd bij Monique recent botkanker vastgesteld. “Toen ik een onhoudbare pijn in mijn rug kreeg, wist ik meteen dat het ernstig was en heb ik me onmiddellijk laten opnemen. Al een geluk. Als ik een dag langer had gewacht, dan was ik volgens de dokters verlamd geraakt.”

De dokters vonden in haar rug een kankergezwel. Dat werd intussen weggesneden. “Een kapotte ruggenwervel is vervangen door een metalen plaatje. Ik draag nu een korset, zo kan ik weer een beetje stappen. Al zit ik toch vooral in mijn rolstoel, hoor.”

Monique krijgt ook chemotherapie. “En het lijkt erop dat ik daar amper last van zal hebben. Al een chance. Want zo’n diagnose voelt alsof ze met een hamer op je hoofd slaan. Maar omdat ik goed reageerde op die eerste chemo heb ik vechtlust gekregen.”

Ondanks dat Monique recent ook met een longontsteking te kampen kreeg, blijft ze genieten van haar sigaretjes. “Dat mogen ze mij echt niet afpakken. Kijk, als ze mij hier morgen tussen zes planken naar buiten brengen, wat dan nog? Dan heeft het zo moeten zijn”, aldus Monique. “Ik ben niet bang om dood te gaan, dat meen ik. Ik heb mijn euthanasiepapieren al in orde gebracht. Eens het lijden niet meer draaglijk is, dan wil ik gaan.”

Monique heeft veel pijn. “Nu gaat het, maar soms is het onhoudbaar en vraag ik een pijnstiller. Ik word hier gelukkig goed verwend. Zelfs het eten is fantastisch. En ik slaap ’s nachts goed door. Dat helpt om de moed erin te houden. Net als de hoop weer een optreden van Steve te kunnen bijwonen. Hoe mooi zou dat zijn?”