“Ik zie haar nog voorover liggen in haar zetel. Ze zei nog ‘Marina’, maakte een raar geluid en ik dacht: ‘Het is zover.’ Ze was dood, gestikt in haar speeksel”, blikt Marina Wally in Dag Allemaal terug op dat vreselijke moment. 

“Ik heb haar nog proberen te reanimeren, maar het is niet gelukt. Ons ma heeft altijd gezegd: ‘Ik wil in uw armen sterven’. Wel, zo is het gebeurd, ze is niet alleen moeten gaan.”

“Ik was compleet over mijn toeren. De mug is gekomen en ik wilde papa verwittigen die in rusthuis Bloemenbos zat. Ik stapte naar de auto, maar de huisdokter heeft mij tegengehouden. ‘Ge gaat nu toch niet zelf rijden, Marina!’, zei hij.” 

“Ze hebben mij dan naar het rusthuis gebracht. Hoe reageerde Eddy? Besefte hij het nog? Ba ja, gij! Pa is beginnen te wenen. ‘Ik had het gedacht’, zei hij. Hij had aan mijn gezicht gezien dat er iets ergs was."