"Ik ben geen echte Turk meer, in Turkije hoort men meteen aan mijn tongval dat ik 'een Europeaan' ben. Maar dat ik mijn voornaam wil veranderen, heeft te maken met administratie. Ik ben Faroek al op school op z'n Vlaams beginnen te schrijven, met oe, dat maakte 'm uitspreekbaar.”

“Op mijn paspoort staat nog 'Ömer Faruk'. Op één van de terrorismeprocessen dreigde ik daardoor niet binnen te mogen. Tot een Vlaamse politieman zei tegen zijn Franstalige collega: 'Maar da's de Faroek van de tv, laat maar door.' Op reportage in de gevangenis van Guantanamo hielp het feit dat 'Ömer Faruk' ook de naam is van een opleidingskamp van Al Qaeda ook al niet.”

“Het kost tegenwoordig nog maar vijftig euro, zo'n naamsverandering. Maar mijn familienaam blijft Özgünes, en ik zet er de puntjes op en alles. Je mag nooit je afkomst verloochenen, uit respect voor je ouders, vind ik."