“Ik heb zelfs al doodsbedreigingen gekregen. Openlijk hé. Vind je dat nog normaal? En de politie doet daar niets mee”, zegt Phaedra Hoste. Het ex-topmodel zal zich daardoor echter niet inhouden. “Daar is meer voor nodig dan een doodsbedreiging. Ik laat me door niemand het zwijgen opleggen. En zeker niet door een bende nietsnutten die achter hun computerke mij zitten uit te maken, maar die dan, als ze mij in het echt zien, trillend van de zenuwen op de foto met mij willen.”

Phaedra krijgt regelmatig het verwijt racistisch of ‘rechts’ te zijn. “Ja, en dat ben ik écht beu. Ook dat wij Vlamingen als racisten worden afgeschilderd, trouwens. Die stempel wordt dikwijls ten onrechte bovengehaald. Je krijgt ’m opgeplakt als je een mening hebt. Ik ben niet links, maar ook niet rechts. Ik zit eerder tussenin, ik volg mijn hart. En racistisch? Ik heb het altijd opgenomen voor wie gepest werd, van welke cultuur dan ook.”

Sommige collega-mediafiguren zijn het niet met haar eens. “Ik kreeg op Facebook een boze reactie van een presentatrice met een donkere huid: ‘Loop eens mee met mij over straat, je zal dan wel zien wat racisme is.’ Wel, ik word als vrouw ook dikwijls gediscrimineerd, hoor. Of ik krijg gore scheldwoorden naar mijn hoofd geslingerd. Maar ik heb me nooit in de slachtofferrol gewenteld, ik heb het ook moeilijk met dat concept. Ik probeer dat een plaats te geven, en geen oude koeien uit de sloot te halen.”

Die aantijgingen van racisme zitten Phaedra hoog. “Want ze kloppen níet. Ik heb altijd met mensen van verschillende culturen gewerkt, en ik heb veel vrienden van diverse origine en die schamen zich soms zelf over wat er nu gebeurt. Betogen? Oké, maar daarna winkels kort en klein slaan... Wie zal al die schade betalen, denk je? De belastingbetaler, jij en ik dus.”

Ook over het verwijderen en bekladden van de standbeelden van Leopold II maakt Phaedra zich druk. “Als iemand hier graag is in ons land, zich aanpast en ook een positieve bijdrage levert aan de maatschappij, heb ik daar absoluut geen problemen mee. Wél als ze mij de les komen spellen. In een ander land pas ik me toch ook aan de cultuur aan? Dat is zelfs verrijkend. Wellicht hadden sommigen inderdaad nooit zo vereerd mogen worden, met standbeelden en zo. Maar om dan tot vandalisme over te gaan, dat vind ik er wat over.”