“Over mijn breuk praat ik niet. Uit respect voor Olivier en de kinderen”, zegt Annelien Coorevits duidelijk in Story. Wat ze wel kwijt wil, is dat haar mama, zussen en vader een grote steun geweest zijn in die moeilijke periode.

“Ik vertrouw niemand zo hard als mijn eigen bloed. Tegen een vriendin kan je wel eens iets zeggen, maar die zal altijd partij voor jou kiezen. Terwijl wij als familie goudeerlijk zijn. Als we fouten maken, worden we daarop gewezen en gedwongen om ook eens naar de andere kant te kijken.”

Letterlijk gaan uithuilen heeft Annelien niet gedaan. “Wij zijn geen bleiters. Ik ween zelden”, zegt ze. Net als bij haar vader, zitten jammeren niet in haar bloed. Ze leggen zich niet zomaar bij de zaken neer, maar wroeten verder. “Daarom onderdruk ik misschien ook mijn gevoelens. Als ik blijf werken, moet ik aan niets anders denken.”

“Mama zegt altijd: ‘Je moet eens goed wenen, dat doet zo’n deugd. Dan komt alles eruit.’ Daar heeft ze een punt, maar ik kan mijn gevoelens gewoon heel moeilijk uiten. Ik heb nochtans een heel klein hartje. Ik doe mij stoerder voor dan ik ben, zelfs tegenover mezelf. Als je door een tegenslag moet zoals een scheiding, dan vraag je je toch af of je wel zo sterk bent.”