“Op dat moment hebben mijn dochters daar weinig van meegekregen. Céleste was zelf nog een baby. Merel was twee jaar. Zij wist wel dat er een kindje in mijn buik zat, en toen plots niet meer. Maar om het echt te vatten was ze nog wat jong. Al zag ze ons verdriet natuurlijk wel”, vertelt Goedele Liekens.

Goedele heeft haar dochters altijd betrokken bij haar verdriet. “Dat verdriet bestaat natuurlijk wel uit verschillende lagen. Je hebt verdriet dat je als gezin deelt. Daarnaast is er het verdriet dat je als koppel raakt. En als moeder hou je ook nog een stukje voor jezelf. Tranen die niemand ziet.”

“Het rouwproces is geen momentopname. Het maakt nog altijd deel uit van ons gezin. Af en toe wordt er nog over ons dochtertje gepraat. Ze heeft ook een naam gekregen, die we voor onszelf houden.”

Goedeles dochters Merel en Celeste gingen op een speelse manier om met het verlies van hun zusje. “Als ze een speelkameraadje over de vloer hadden, zeiden ze weleens: ‘Eigenlijk zijn we met drie, hé. Maar ons zusje is overleden.’ Het leek alsof ze voor haar wilden opkomen. Dat ze niet wilden dat hun zusje vergeten werd. Op de meest onverwachte momenten kon dat schuifje opengetrokken worden. Vaak uit het niets. Heel typisch bij kinderen.”