“Ik vond Lothar een knappe jongen, we zagen onmiddellijk waarom we aan elkaar gekoppeld waren, ik kon heel goed met hem lachen. Ik had vlinders in de buik, kortom”, legt Tatiana uit in Dag Allemaal.

En toch kwam er een totale ommezwaai. “Ik weet het. Maar ik hoop toch op wat begrip. Kijk, wij zijn in ’t dagelijks leven allebei erg

sociaal, dikwijls in groep. En op reis zijn we plots ‘alleen’, daar hebben we ’t allebei moeilijk mee. En ja, dan vallen er al eens ongemakkelijke stiltes. Ik vind het ook pijnlijk om naar te kijken, hoor.”

“Je ziet op het scherm ook dat ik afstandelijk ben. Het valt op dat ik ergens mee worstel. Terwijl ik van mezelf had verwacht dat ik me helemaal zou smijten en zou genieten. Maar dat kán ik na een paar dagen nog niet, sorry.”