“Ik heb toen nog acht maanden opnamen gehad, terwijl ik wist dat ik de laan werd uitgestuurd. Maar ik was professioneel genoeg om het vol te houden. Tot er, helemaal op het einde, een ziekenhuisscène was waarin ik moest huilen. Ik begon te wenen en kon niet meer stoppen. Bijna een uur heeft dat geduurd, het kwam er ineens allemaal uit”, vertelt Martine Jonckheere in Dag Allemaal.

“Geen van mijn collega’s heeft zich verzet tegen mijn ontslag, al kan ik dat niemand kwalijk nemen. Om te kunnen overleven is het ieder voor zich. Maar al die meningen op het internet... Het lijkt wel of niemand een ander nog iets gunt.”

“Twee jaar lang was ik bang om buiten te komen. Ik ging 22 km verder in Doornik naar de Delhaize, waar ze Frans spreken en niemand me kende”, bekent Martine in het weekblad. “Ik was bang voor het commentaar van de mensen, hoe goed bedoeld soms ook: ‘We missen je, maar we begrijpen dat je gaat rentenieren’, kreeg ik te horen. Rentenieren? Waarmee? Mijn stempelgeld bedraagt minder dan een leefloon! Gelukkig was Filip zo vooruitziend om vroeger iedere maand wat geld opzij te zetten, en van dat spaarpotje leven we nu. Niet rijkelijk, dat kan ik wel zeggen. Met Filip gelukkig zijn, dát is echt mijn grootste rijkdom.”