“De herinneringen vervagen stilaan, en daar heb ik het soms moeilijk mee. Haar geur, haar stem, de blik in haar ogen... Er resten mij alleen een afscheidsbrief en een trouwfilm waarop ze te zien is. Het klinkt misschien vreemd, maar ik denk dat ik blij mag zijn dat ik maar zeven was toen we haar zagen aftakelen”, bedenkt Laura zich in TV-Story.

“ Als kind ga je toch anders om met de dood. Op een leetijd dat je zelf aan kinderen of trouwen denkt, wordt het des te pijnlijker. Ik heb nu eigenlijk meer last van het gemis dan vroeger. Mijn trouwdag had ik graag met mama gedeeld”.

“Gelukkig heb ik papa als mijn rots in de branding. Dat heb ik tijdens dit experiment nog meer beset: papa is de man van mijn leven. Tijdens mijn puberteit hebben we veel ruzie gemaakt, maar hij stond dag en nacht voor me klaar. Hij is een goed mens, alleen soms een softie.”"