“Een vriendin wees me erop dat mijn aanpak veel weg heeft van attachment parenting. Het komt erop neer dat je de behoeften en noden van je kind volgt. Dat heb ik altijd automatisch gedaan”, zegt An Lemmens in HUMO.

“Natuurlijk zijn er ook grenzen. Als Zappa-Rosa vijf zakken chips wil eten, zal ik haar wel tegenhouden. Maar ik probeer altijd naar de reden van haar gedrag te kijken. Een kind dat lastig doet, hééft het ook lastig. Dan helpt het niet als ik boos op haar word.”

Voor An Lemmens bestaat de ‘roze wolk’ wel degelijk. Meer nog, ze zit er al vijf jaar op. “Ik stond er vanaf dag één alleen voor, zonder een partner in de buurt die me kon steunen, zonder nanny’s of poetsvrouwen die me hielpen. Maar mijn kind is het mooiste wat me ooit is overkomen en geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt haar een monstertje te noemen.”