In 1984 was Sam Bettens twaalf jaar en heette toen nog gewoon Sarah. In Dag Allemaal vertelt hij hoe hij deze periode heeft beleefd. “Ik was naar mijn gevoel nog redelijk naïef en onschuldig. Dat maakte ik vanaf mijn veertiende goed toen ik uit ramen begon te klimmen en zo. Ik herinner me dat ik als ik van school kwam, op m’n BMX sprong en ging fietsen in de bossen. Of dat ik met mijn broers voetbalde. Typische jongensdingen”, zegt Sam.

“Ik wist toen niet dat er iets als ‘transgender’ bestond, zeker niet van vrouw naar man. Maar met wat ik nu weet, besef ik dat er veel momenten en signalen waren dat ik iemand anders wilde zijn. Ik wou zijn als mijn broer en kunnen voetballen in een échte ploeg, in plaats van aan de zijkant te staan. Dingen die normaal zijn voor een jongen, maar waar ik niet bij mocht zijn.”

“Het is iets waarover ik nu moet rouwen of zo. De gedachte dat ik mijn puberjaren als jongen voor altijd kwijt ben... Dat knaagt. Als puber verwacht je spannende dingen mee te maken, en zijn er de lichamelijke veranderingen. En dan moest ik me erbij neerleggen: ‘Oké, ik ben een meisje blijkbaar.’”

Dat die tienerjaren nooit meer terugkomen, dat vindt Sam heel spijtig. “Ik denk dat dat gevoel zal wegebben. Dat is typisch voor een rouwproces, hé. Maar op dit moment knaagt het dus wel. Anderzijds wil ik ook wel respecteren dat mijn verdriet normaal is, iets waar ik door moet.”