Dieter Coppens ziet voor hem een groot verschil met de eerste keer dat hij de kandidaten ontvangt. “Ja, er treedt een zekere gewenning op. Aan het begin van de eerste reis weet ik nog hoe ik tegen mijn vrouw zei: ‘Straks komen ze hier allemaal aan op onze oprit, en ik heb geen idéé hoe ik met hen moet omgaan’. Dat was een sprong in het diepe: spartelen en hopelijk zwemmen. Maar die angst bleek voor niets nodig. Nee, het was een fantastische reis”, merkt Dieter op in Dag Allemaal.

Maar fysiek is hij tot het uiterste moeten gaan. “Toen ik weer thuis was, ben ik er nog een dikke week niet goed van geweest. Er was zoveel op mij afgekomen dat ik niet kende... In de tweede reeks merkte ik wel: oké, ik ben erin gegroeid. En nu bij de derde reeks kon ik al echt op mijn ervaring vertrouwen.” 

“Voltijds reisleider zijn van zes mensen met down, dat is niet voor iedereen weggelegd. Er zijn veel mensen aan wie ik al eens heb gedacht om in dat busje te zetten. Dan begin ik spontaan heel hard te lachen.”"