De ontslagbrief van Leen Demaré viel vorige week donderdag in de bus. "Een raar moment", vertelde Leen op Radio 1. "Voordien wilde ik hier niet over praten. Zolang je werknemer bent, ben je loyauteit verschuldigd aan je bedrijf, vind ik. En het is niet dat ik nu van plan ben om tegen schenen te schoppen, maar ik vond dat niet gepast."

"Ik heb geen bel, dus de postbode klopte aan en ik deed open in mijn roze peignoir. Dat moet een raar zicht geweest zijn voor die mens. Ik stond daar als een roze beer en hij komt die brief geven. Een aangetekende, waarop achteraan de afzender stond. De postbode vroeg zelfs: 'Is het wat ik denk dat het is?' We lachten allebei naar elkaar.”

"Toen ik hoorde dat mijn verhaal op de radio afgelopen was, klonk het dat ik niet meer paste in de nieuwe programmatie. 'Het doet ons pijn, maar we moeten vooruit', zeiden ze. Alsof ik niet meer vooruit kan."

"Er was geen optie meer om te praten, om een dialoog aan te gaan. Dat het zou eindigen wist ik dus wel, maar dat het zo snel gedaan zou zijn, was onverwacht”, reageert Leen in Het Laatste Nieuws. “En dat er met al mijn ervaring ook geen plaats was om achter de schermen te werken, dat had ik ook niet zien aankomen. Het is dan de kunst om veerkrachtig te zijn."