Herbert Flack neemt zeer moeilijke beslissing: “Het kon zo niet verder”

“Een oefening in verwerken was het, want het gebouw werd al vijf jaar niet meer bewoond omdat ik er maar geen afscheid van kon nemen”, vertelt Herbert Flack in Primo. “Moeder is overleden in 2010, vader vier jaar later. Sindsdien was het huis een veredelde opslagplaats geworden, en een schrijn voor alle herinneringen die ik koesterde.”

“Als ik er binnenstapte, was het precies of mijn vader daar nog in de zetel zat, zelfs zijn geur hing er nog. Een buur hield een oogje in het zeil en zorgde ervoor dat bijvoorbeeld de verwarming nog af en toe brandde. Ik sleurde er meer en meer dozen naartoe. Spullen van mij, van Mimi, van Fabienne. Pas toen ik in het ziekenhuis lag, besefte ik dat het zo niet kon blijven duren.”

“Wat verzamel ik toch allemaal en wat is het nut daarvan, piekerde ik. Ik heb geen kinderen die al die dingen kunnen erven, het is vaak ballast die ik nu al zo lang meesleep en ik kan dat huis toch niet als een museum blijven houden? Het leven gaat verder”, besluit Herbert in het weekblad.