Lynn Wesenbeek was 14 toen haar mama voor het eerst ziek werd, haar zus was toen 17. Het verdict was genadeloos: mondkanker. “Mama werd opgenomen in het ziekenhuis, telkens voor één maand, waardoor wij, twee tieners, alleen thuis op een appartement woonden. Twee bussen moesten we na schooltijd nemen om mama in het ziekenhuis te gaan bezoeken, en op de terugweg bleef mijn zus in haar studentencafé plakken en moest ik als 14-jarige nog alleen naar huis ook.”

Steun van haar papa Staf kreeg ze niet. Die was als artiest on the road was met Bobbejaan Schoepen. Lynn was gelukkig een moederskindje, zo zegt ze zelf. “In mijn jeugd heb ik mijn vader niet echt gemist. Maar dat hij ons als ouder in de steek heeft gelaten, nam ik hem wel kwalijk”, vertelt Lynn, die opnieuw contact met hem zocht toen ze zelf kinderen kreeg.

Zes jaar moesten zij en haar zus hun eigen boontjes doppen. Toen Lynn 20 was, overleed haar mama. “Mijn zus en ik sliepen de laatste twee dagen bij haar in het ziekenhuis. Plots werden we samen wakker ’s nachts. Muisstil was het in mama’s kamer. Ik voel nog altijd haar hartslag die oneindig snel ging, en toen is ze vertrokken.”