Voor Ann Van Elsen is het soms confronterend om zichzelf zo duidelijk in haar dochter te herkennen. “Ik weet dat June op een schooluitstap nooit kattenkwaad zal uithalen. Ze zal gezag altijd aanvaarden. Ik was ook zo. Op de speelplaats zal June ook nooit ruzie stoken, zij is eerder degene die brandjes blust. Ze is er heel gevoelig voor als kindjes gepest worden. Té gevoelig. Ze krijgt daar stress van”, zegt Ann.

Dat is lastig voor Anns moederhart. “Dat is confronterend, want ik was ook heel gevoelig. Die grote verantwoordelijkheidszin, dat herken ik heel hard bij haar. Het zou beter zijn als ze dat soms wat minder zou hebben. Och, iedereen heeft een uniek karakter. Ik wil haar vooral de ruimte geven om haar eigenheid te ontplooien.”

“Ik kan wel zeggen: ‘Je moet je dat niet aantrekken’, maar dat helpt eigenlijk niet”, gaat Ann verder. “Dat is hetzelfde als zeggen: ‘Ik heb nu geen tijd om te praten.’ Als ze gaat slapen en ze zit met iets, dan laat ik haar eerst haar verhaal doen. Daarna probeer ik haar aandacht te verschuiven en zeg ik: ‘Denk aan drie leuke dingen die vandaag gebeurd zijn.”