"Als je hoort dat je zus dood is, dan komt de hemel naar beneden. Dat was mijn gevoel”, vertelt Rani De Coninck daarover. “Je kan dat niet vatten dat dit gebeurt met iemand uit je omgeving. Voor mij stond mijn zus op dat ogenblik symbool voor geluk. Zij straalde gewoon van geluk. Ze was hyper gelukkig. Met haar man, haar kindje, nog eentje op komst. Ik vond het verschrikkelijk dat op zo'n moment iemand uit het leven kon gerukt worden. Ik vond het onrechtvaardig. Ik was heel boos in het begin. En ontroostbaar."

Rani had toen de neiging om zich op te sluiten. “Ik ben een week mogen thuisblijven van school, maar na die week moest ik terug. En dan zit je daar en is het alsof je daar niet meer thuishoort. Je kijkt naar je klasgenoten en je vraagt je af, 'waar zijn jullie mee bezig?' Hoe banaal is het leven toch voor jullie. Wat goed is, versta mij niet verkeerd, maar ik was mijn zus kwijt en dat ging nooit meer anders zijn. Ik was in één klap 10 jaar ouder geworden. Mijn leerkrachten hebben mij achteraf nog gezegd, 'Ja, je zat wel in de klas, je was lijfelijk aanwezig, maar het licht was gedoofd in je ogen'."

"Ik heb jaren nodig gehad om te rouwen en dan op een bepaald moment heb ik de knop omgedraaid. Ik dacht, 'nu is het gedaan, ze zou zo boos zijn'. Ik moet gewoon voor twee leven, voor mezelf én voor haar, haar overal meenemen. En dan ben ik helemaal veranderd."