“Ik was nooit verzadigd, hunkerde voortdurend, terwijl ik best veel at en daardoor bijkwam”, vertelt Pascale Naessens in Het Nieuwsblad. “Volgens de psycholoog draaide het om wilskracht. Ik moest mijn leven maar eens in handen nemen. De diëtiste gaf het klassieke advies: drie sneetjes brood ’s morgens, twee patatjes ’s middags, weinig vet. Maar ik kon mij daar niet aan houden, waardoor ik alleen maar ongelukkiger werd, want het lag duidelijk aan mij.”

“Die eetverslaving is mijn verdrietigste periode ooit. Een verslaving palmt al je gedachten in. En altijd die angst: ik ga er nooit vanaf geraken. Uiteindelijk ben ik zelf gaan zoeken. Mijn grootste aha-moment kreeg ik toen ik op de onterechte demonisering van vetten uitkwam. Ik ging meer vet eten en bouwde koolhydraten af. Ik woog me toen nog maar één keer per week. Ik dacht: Ik heb geen honger gehad, ik ben zeker bijgekomen. Maar ik was afgevallen! Zo heb ik met vallen en opstaan mijn vrijheid teruggewonnen!”