"Deze twee koppels uit Blind Getrouwd hun huwelijk gaat niet lukken"
PMN
"Deze twee koppels uit Blind Getrouwd hun huwelijk gaat niet lukken"
Foto: Medialaan

Maandagavond konden we opnieuw de koppels uit 'Blind Getrouwd' volgend. Ze zijn immers op huwelijksreis vertrokken.

"Ik wou het rouwproces versnellen. Ik was 27 en niet klaar om inactief te worden", legt Wachters uit. "Om in een hoek te gaan zitten treuren. Maar het lukte niet. Na haar dood was het lang veel te pijnlijk om aan haar te denken."

"Ik durfde zelfs de goeie herinneringen niet boven te halen. Alles was pijn, pijn, pijn. Ik kon het niet verwerken. Het heeft heel lang geduurd. Ik ben een korte tijd echt ziek geweest. Ik begon toen langzaamaan te aanvaarden dat het even niet was zoals ik wilde dat het was. Het had echt tijd nodig. Daarom zeg ik tegen mensen nooit Sterkte, maar Neem je tijd.”

“Ik ben met mijn moeder op reis geweest naar Syrië en Jordanië. Tenminste, dat was de bedoeling. We gingen terug naar het dorpje waar mijn moeder vijf jaar als verpleegster had gewerkt", aldus het nieuwsanker van Eén. 

"Ze werd daar ontvangen als een koningin. Het land was nog niet in oorlog. We hebben de prachtige ruïnes van Palmyra bezocht en Aleppo, een schitterende stad met een heel mooie soek."

"Daarna zouden we naar Jordanië gaan, maar mijn moeder was te ziek. We moesten vroeger terugkeren. Ze had een darminfarct, maar dat wisten we toen nog niet. In het eerste ziekenhuis dachten ze dat ze iets verkeerds had gegeten op reis. Een foute diagnose."

Schuldgevoelens

"We verloren er kostbare tijd. Ik heb vaak geworsteld met schuldgevoelens over de dood van mijn moeder. Had ik moeten ingrijpen? Ik heb dikwijls op het punt gestaan: We moeten weg, naar een ander ziekenhuis. Het klopt niet. En het klopte ook niet."

"Toen we in het ziekenhuis in Leuven aankwamen, zei de spoedarts onmiddellijk dat het om een darminfarct ging. Zonder onderzoek. Dat is het afschuwelijke, hij wist het direct. Je sterft normaal niet aan een darminfarct.”

"Toen we op de spoed aankwamen, was ik eigenlijk opgelucht. Eindelijk wisten we wat het was. Ze moest meteen geopereerd worden. Ik dacht: Oef, het komt goed. Maar het was te laat."

"Het volgende wat we wisten, is dat we mochten kiezen: ofwel haar nog laten ontwaken om afscheid te nemen, maar dan zou ze heel veel pijn hebben, ofwel haar gewoon laten inslapen. We hebben voor het laatste gekozen.”

Meer nieuws

Meer nieuws

.