Nathalie was amper drie jaar oud toen haar ouders uit elkaar gingen. Sindsdien heeft Nathalie haar vader nog amper gehoord. "Ja, en waarschijnlijk speelt dat mee in mijn aarzeling om aan kinderen te beginnen", aldus Nathalie. "Ik kan het niet uitwissen: ik ben het kind van iemand die niet geïnteresseerd was in mij."

Geen begrip

"Ik kan me nog altijd niet voorstellen dat een mens zó in elkaar zit, en ik heb er ook nog altijd geen begrip voor. Maar het is wel gebeurd." 

Toen ze aan het studeren was, ondernam ze een poging om haar vader te ontmoeten, om hem te leren kennen en hem eventueel een tweede kans te geven. Ze gingen ze samen uiteten, maar dat was geen succes. "Het was een totale tegenvaller. "Ik zat aan tafel met een man die ik niet kende, en ook niet wilde kennen. Iemand die deed alsof het maar normaal was, al die verloren jaren. Plots was het allemaal helder voor mij: die man zat niet in mijn leven, en hij hoefde er ook niet in. Ik ben toen vrij snel vertrokken. Een dessert hoefde niet."

Confrontatie

"Die confrontatie was hard, maar lang niet zo hard als het gevoel van afwijzing dat ik als klein meisje heb ervaren. Mijn moeder probeerde voor mij te verbloemen wat voor onfraais mijn vader in zijn leven had uitgevreten, maar met het ouder worden kwam ik er onvermijdelijk toch achter. Het is simpel: ik ben mijn vader dankbaar voor die ene zaadcel ­ voor niets anders."

Haar broer heeft wel altijd contact gehad met haar vader. "Als hij me zegt dat een bepaalde handeling of reactie van mij hem doet herinneren aan vader Meskens, dan word ik daar niet blij van."

Spijt

"Het is gewoon zo spijtig. Al weet ik niet of hij een meerwaarde betekend zou hebben voor mijn leven. Op basis van de verhalen die ik heb gehoord, is het niet iemand naar wie ik had kunnen opkijken. Langs de andere kant: er zijn ook mensen geweest die hem graag gezien hebben. Er moet dus toch ook iets van schoonheid in hem hebben gezeten?" Inmiddels is de vader van Nathalie Meskens al een tijdje overleden, maar dat verzacht de wonden niet.