Samen met haar mama maakte Kristel een afspraak. Als ze een regenboog zagen, dan waren de zussen aan het kleuren. “Ook ­vandaag kan dat nog deugd doen. Niet denken aan regendruppels of de zon of het prisma-effect… Nee, gewoon: Ah! Daar zijn ze, zie! Een beetje kinder­lijke naïviteit kan geen kwaad", zegt Kristel in Het Nieuwsblad.

Zelf had ze geen nood aan lange gesprekken als kind. “Ik denk het niet. Ik hield me vooral vast aan dagelijkse routine: fietsen naar school, opnieuw een les studeren, samen met mijn vriendin het huis poetsen, … Dat waren de waardevolle momenten. Maar echt diepe gesprekken? Zeker niet in het begin.”

Vragen had ze wel, heel veel vragen. “Ja. En die gingen maar niet weg. Honderden ­keren dacht ik: Hoe kan dat nu? Twee keer in één gezin? Dat gebeurt toch niet? Waarom ik? Waarom wij? Er zijn zoveel slechteriken en dan pakken ze mijn zus van elf! Leg dat nu eens uit, God!”

De mat

Kristel heeft twee kinderen, Lilly (11) en Nanou (13). Ze probeert voldoende met hen te praten en open gesprekken te voeren. "Hen zomaar iets opleggen, dat werkt niet meer. Slapenstijd bijvoorbeeld: él-ke avond discussie. Nu zeggen we: Kom, we gaan naar de mat. Onze grote, grijze mat in de living", vertelt Kristel. "Daarop zitten we met het hele gezin om samen een oplossing te zoeken. Dat helpt. Want de kinderen weten: op de mat, dan is het serieus. Bovendien mag iedereen er zijn zegje doen. Als naar hen geluisterd wordt, zeggen kinderen sneller wat ze echt denken.”