Jarenlang wilde Jan Smit alsmaar meer en meer. Hij was nooit tevreden met zijn prestaties en dat werd een obsessie. Sinds zijn burn-out is hij veel tevredener met wat hij heeft en is hij weer van zijn vak gaan houden. 

Ook voor zijn kinderen heeft dat grote gevolgen. Hij legde hen voordien, net als zichzelf, erg grote verwachtingen op. Zo pushte hij zijn zevenjarige zoon Senn voortdurend om tot het uiterste te gaan bij het voetballen. 

Hij begreep nooit waarom Senn niet beter zijn best deed, tot zijn vrouw het niet langer kon aanzien. "Jan, doe eens normaal, man!", zei ze. "Dat kind wil gewoon voetballen. Plezier maken."

Hij moet toegeven dat ze gelijk had. "Zij heeft me de ogen geopend. Dat ik mijn zoon voor mijn karretje wou spannen, dat was eigenlijk ongepast."