Julie verloor een jaar geleden haar vader aan longkanker. Een klap die ze maar moeilijk te boven kwam.

“Ik verstopte mijn verdriet, waardoor niemand me begreep en het alleen maar erger werd. Omdat ik ook zo veel schrik had om iemand te verliezen, wilde ik constant controle hebben”, vertelt Julie in Het Nieuwsblad

“Mijn kinderen zagen daar van af. Mijn zoon is twaalf, maar mocht niet gaan spelen met een vriendje. Dat is niet gezond he.”

Julie maakte een klik in ‘Big Brother’. “Na zes weken besefte ik dat het verdriet diep zat en dat ik kwaad was.” 

“Ik heb het een plaats kunnen geven en de eerste stappen gezet naar een betere Julie. Nu moet ik daarop doorgaan.”

“Ik hoop dat ik daar sterk genoeg voor ben, maar ik denk het wel. Nu voel ik me gelukkiger. Dat is al een overwinning.”