"Hoe vaak kan die Lybaert nog kinderlijk blij worden van een bos of een veld?", schreef een recensent ooit over 'De Columbus'. Wim Lybaert laat het niet aan zijn hart komen: hij weet dat zijn verwondering keer op keer écht is.

"Zelfs als kind voelde ik al hoe mooi een boom voor mij kan zijn, hoe prachtig een bos", zegt hij in Humo. Het mag duidelijk zijn: hij kan ontzettend genieten van de kleine dingen in het leven. Het is daarom dat hij nooit verre reizen maakt. Veel liever spendeert hij de dag in zijn moestuin en legt hij 's avonds iets lekkers op de barbecue.

"Hoeveel mensen zijn er niet die maar blijven hollen en jagen, die denken dat het geluk ver weg ligt, om het uiteindelijk gewoon voor hun voeten aan te treffen?", vraagt hij zich af. Zelf deed hij onlangs een ontdekking die hem erg blij maakte.

Hij vond de geboorteakte van zijn overgrootvader, uit de 19de eeuw. Zo ontdekte hij dat die in Sint-Andries woonde. "Hij is dus opgegroeid op dezelfde plaats als ik", concludeert hij.

"Mijn overgrootvader die door dezelfde bossen liep, die op dezelfde plekken speelde, die misschien wel hetzelfde geluk heeft gevoeld: zo'n gedachte kan me innig blij maken", klinkt het.