Vorige week was er de eerste aflevering op Eén. TV-criticus Jules Harnot denkt er in Dag Allemaal het zijne van. “De amusementswaarde van de Planckaertclan blijft groot en het lijdt amper twijfel dat ook hun nieuwe avonturen in de zondagse primetime gretig aftrek zullen vinden. Toch overtuigde de openingsaflevering niet helemaal, wegens traag, voorspelbaar en een op de loer liggend déjà vu.” 

“In typische Planckaertstijl werd de verjaardag van dochter Stephanie gevierd door haar cadeau hoog in een kraan te hangen. Grappig? Niet echt. Eddy filosofeerde over zijn grote Franse droom en verder werd er vooral ingepakt, in de foute veronderstelling dat het kijken naar sokken en onderbroeken in valiezen boeiende televisie oplevert. Het einde kwam al in zicht toen het konvooi inclusief de kranige mémé Clara - in beweging kwam. Onderweg werd - ‘Mémé hoe is’t?’ - via walkietalkies contact gehouden en in het pikdonker bereikte de stoet eindelijk z’n bestemming.” 

“Daar maande de toekomstige kasteelheer zijn onderdanen aan om dringend - ‘Er is nog heel veel werk’ - de handen uit de mouwen te steken. Dat mag, wat ons betreft, volgende zondag meteen gebeuren. Dan komt het, zoals altijd, wel weer goed met de Planckaerts.”