“Ik heb met mijn vader nooit een deftig gesprek kunnen voeren. Mijn oudste broer Willy had een koers gereden in Kruishoutem”, vertelt Eddy Planckaert in ‘Het Huis’.

“Ik zat normaal altijd op mijn moeder haar schoot. Dat was zo in die tijd, geen gordels vooraan. “

“Maar het buurmeisje van ons, Monique Maebe, die rijdt mee naar de koers. Samen met mijn zus.”

“Dus ik zeg: ik ga achteraan zitten, dan kunnen we nog wat spelen. Na de koers voeren we dat meisje naar huis.”

“Er was maar weinig tijd, dus ik blijf achteraan zitten. We rijden richting Deinze en daar gebeurt het.”

“Een frontale botsing. Patat. De andere auto, een meisje op slag dood, een ander meisje heel zwaar gewond. Het was een heel ernstig ongeval.”

“Mijn zus en ik stappen uit. Ik had eigenlijk alleen maar een open wonde op mijn voorhoofd en mijn zus had ook niet veel.”

“En mijn moeder wil uitstappen, maar ze valt. Haar heup was gebroken. Ik direct via de achterkant van de auto naar mijn vader.”

“Papa moest komen helpen. Ik was toen vijf jaar, hé. En papa zit helemaal ingedrukt op het stuur. Allemaal bloed.”

“Dan de ambulance. Hij ligt een jaar in het ziekenhuis. Kerngezond, oersterke mens. En hij overlijdt aan de gevolgen van het ongeval.”

“Toen hij stierf woog hij nog 39 kilo. Door zijn sterk karakter bleef hij maar leven. Hij is 47 jaar geworden.”

“Toen hij stierf was ik er niet bij. Zijn kleinste kinderen mochten dat niet meemaken. Dat was zo in die tijd.”

Download gratis onze app en volg het leukste showbizznieuws op de voet!