Margriet Hermans merkt in Het Nieuwsblad op dat veel mensen niet durven te zeggen waar het op staat. Dat vindt ze jammer.

Margriet zegt dat ze zichzelf ook jaren heeft weggecijferd en dacht dat ze in het gareel moest lopen. Ze komt tot de conclusie is dat niet is wie zij is.

“En toen ik dertig was, heb ik een heel zware depressie gekregen. Dat was de hel. Gelukkig ben ik daar uitgeraakt, maar het is wel een catharsis geweest.” 

“Daarna heb ik beslist: ik laat me niet meer leven. Ik zie de wereld op mijn manier en ik zal ook mezelf zijn. En zolang je niemand anders kwetst of tekortdoet en anderen hun plek in de wereld gunt, is er voor mij geen reden om jezelf te beknotten.”