De rij wachtenden in Bergen op Zoom is ellenlang: het ziet ernaar uit dat de K3-meisjes heel wat platen zullen moeten signeren. "Zijn de handjes opgewarmd?", vraagt Julia Boschman dan ook. "Of moeten we nog vingeroefeningen doen?"

Daarop begint ze spontaan te zingen, terwijl ze haar vingers één voor één op haar duimen drukt. "Un dun dip, kinne kanne kip, kinne kanne dobbelmanne, un dun kip." Haar twee collega's weten niet wat ze horen.

"Da's iets typisch Hollands", klinkt het sceptisch bij Marthe De Pillecyn. "Weet je nog met Klaasje, met heel haar dinges?" Hanne Verbruggen herinnert het zich nog goed. Ze hadden aan Klaasje verteld welk liedje ze vroeger zongen voor het eten. "En zij zei: o, wij zongen dit. En ze begon een supergrappig lied te zingen. Iets van: 'Jezus, lalala'."

"Zo heel christelijk", vult Marthe aan. Het was hilarisch moment: Hanne en Marthe stonden met hun mond vol tanden. "Wij zo: 'Euh...'"

Julia wil vervolgens toch nog even iets rechtzetten: haar vingerrijmpje had niets te maken met religie. "Het is gewoon een oefening die we moesten doen voor het schrijven op school", zegt ze.