“Mag ik eerlijk zijn?”

Wanneer het onderwerp ter sprake komt, reageert Camille zonder omwegen. “Mag ik eerlijk zijn? Ik lig er echt niet wakker van.” Ze legt uit dat een nominatie volgens haar niets zegt over de waarde van een artiest of zijn werk. “Als artiest zegt dat niet wat je wel kan en niet kan.”

Ze benadrukt dat muziek onmogelijk te herleiden valt tot één oordeel. “Je hebt een jazznummer, een rocknummer, een popnummer? Voor al die genres zijn er fans. En elke fan heeft wel een nummer met een speciale betekenis.” Voor Camille is dat precies waarom een award geen ultieme graadmeter kan zijn.

“Je kan dat niet met elkaar vergelijken”

Volgens Camille is het simpelweg onmogelijk om muziek binnen één systeem te rangschikken. “Je kan dat niet met elkaar vergelijken,” zegt ze. Ze begrijpt dat prijzen bij het vak horen, maar ze wil er niet van afhangen. Voor haar telt vooral dat een lied betekenis heeft voor wie luistert, ongeacht of een jury dat bekroont.

Die houding sluit aan bij hoe ze al langer werkt: met focus, zonder zich te laten leiden door verwachtingen of competitie. Ze lijkt zich bewust te zijn van het feit dat niet elk project op een nominatie kan mikken, maar dat elk nummer wél iemand kan raken.

Rust en relativering

Camille toont zich in het gesprek vastberaden en rustig. De afwezigheid op de lijst voelt voor haar niet als verlies, maar als iets waar ze eenvoudigweg geen waarde aan wil hechten. Het helpt haar om gefocust te blijven op wat ze belangrijk vindt: muziek maken die mensen raakt.

Met haar uitspraak dat ze er “echt niet wakker van ligt”, laat ze zien dat succes voor haar op een andere manier gedefinieerd wordt.